5 goede redenen om geen tonijn te eten
1. Tonijn wordt overbevist
Alle tonijnsoorten worden (zwaar) overbevist en sommige soorten zijn zelfs met uitsterven bedreigd.
De grote tonijnen behoren tot het “Thunnus” geslacht. Het zijn grote rondtrekkende oceaanvissen die wereldwijd zeer gewild zijn. Door de stijgende vraag is de vangst op tonijn de laatste tien jaar meer dan verdubbeld. Alle zeven commercieel beviste soorten staan onder druk en vijf ervan zijn opgenomen door de IUCN (World Conservation Union) als bedreigde soorten. In Nederland zijn blauwvintonijn en ook de grootoogtonijn zelden meer op de consumentenmarkt te verkrijgen, vanwege te bedreigd – en dus ook te duur.
Blauwvintonijn uit “kweek” is ook uit den boze, aangezien de jonge tonijnen uit het wild worden gehaald en overgebracht worden naar kooien om vetgemest te worden. Om 1kg tonijn te verkrijgen heb je hier al gauw 20 to 25 kg wilde vis nodig.
2. Tot 60% is bijvangst
Misschien wel de beste reden om tonijn te laten, is de vangsttechniek die werd gebruikt om de tonijn op jouw bord te krijgen. Vooral het gebruik longlines, ringzegens en het gebruik van drijfnetten zijn berucht om hun bijvangst. De bekendste slachtoffers zijn de zeeschildpadden, waarvan de meeste soorten reeds met uitsterven bedreigd zijn, maar ook honderd duizenden dolfijnen, haaien, zeevogels en te jonge tonijnen verliezen er het leven bij.
Voor elke 2 kilogram tonijn is er 3 kilogram aan schildpad, dolfijn of zeevogel gestorven en terug in zee geworpen.
3. Tonijn is belangrijk voor het in stand houden van ecosystemen
Door het verdwijnen van toproofvissen, zoals tonijn, maar ook haaien en zwaardvissen, lopen ecosystemen over de hele wereld het gevaar in elkaar te storten. Tonijn legt vele duizenden kilometers af en oefent daardoor een grote invloed uit op verschillende ecosystemen. Door tonijn weg te vissen, krijgen de prooivissen de kans om explosief in aantal te gaan groeien. Op hun beurt zullen de prooivissen andere soorten concurreren of teveel eten van een andere soort waardoor deze bedreigd wordt in zijn voortbestaan. Uiteindelijk leidt dit tot een zware verstoring van het evenwicht. Kwallen blijken van alle diersoorten hierbij het meeste baat te hebben. Daar waar men nu ook intensief vist op hun concurrenten zoals de sardines, de makrelen en de ansjovis en dankzij het uitsterven van hun grootste vijand de zeeschilpad, floreren ze. Bovendien voeden de kwallen zich met eitjes en larven van verschillende vissoorten.
Indien we in de toekomst geen broodje kwal op ons bord willen, kunnen we nu beter ons broodje tonijnsalade laten!
4. Tonijn is minder gezond dan je denkt
Vissen zwemmen in de vervuiling en nemen via hun kiemen deze vervuiling op. Kleine visjes eten vervuild plankton. Veel van deze vervuiling wordt opgeslagen in het vet van de vis. Grotere vissen eten kleinere vissen op. Hoe groter de vis, hoe groter de opslag van toxische stoffen. Zo is tonijn meer vervuild dan sardines. Veel van die vervuiling blijft in de tonijn en neemt in de loop der jaren steeds meer toe, tot het moment dat de tonijn uiteindelijk opgegeten wordt door de mens. De vervuiling die ooit is ontstaan door de mens, eet hij nu zelf via tonijn weer op doormiddel van tonijnsalade, tonijn in blik en sushi & sashimi van tonijn. Het eten van roofvissen zoals de tonijn is de belangrijkste oorzaak van kwikvergiftiging bij mensen. Plastics, methylkwik en zware metalen zitten in onze vis, daar kunnen we niet meer omheen. De lange termijngevolgen zijn alsnog onbekend, mede doordat menig consument een ontransparante industrie het voordeel van de twijfel blijft geven, deels dankzij de proteïnen en omega-3 hype. Wist je trouwens dat vissen die Omega-3 niet zelf aanmaken, maar deze binnenkrijgen via plankton?
5. Tonijnvisserij kent heel wat illegale vangst en verkoop
Dankzij de stijgende populariteit van tonijn hebben vele mensen het grote geld geroken en doen ze er alles aan om op korte tijd zo veel mogelijk geld te verdienen. Het consumeren van tonijn stimuleert de illegale handel. Wanneer vangstquota worden overschreden zijn er genoeg mazen in de netten van de wetgeving om vervolging te vermijden. Daarbij komt ook dat de EU de visserij-industrie subsidieert, maar boetes oplegt wanneer de quota worden overschreden, om daarna opnieuw te subsidiëren. De belastingbetaler betaalt, kort door de bocht gezegd, de boete mee.